Новости

Urodził się 10 lutego 1958 r. w Młynarach (obecnie województwo warmińsko-mazurskie). Był mężem Elżbiety - prawnika, sędziego Sądu Okręgowego w Gdańsku, ojcem trójki dzieci: Jakuba - ur. w 1984 r., Katarzyny - ur. w 1986 r. i Kacpra - ur. w 1989 r.

Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Pasłęku wyjechał na Śląsk, gdzie przez rok pracował jako robotnik fizyczny m.in. przy budowie Huty Katowice.
Po rozpoczęciu w 1977 roku studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Gdańskiego związał się z Ruchem Młodej Polski. We wrześniu 1980 r. był współzałożycielem Niezależnego Zrzeszenia Studentów - pierwszej w Polsce niezależnej organizacji studenckiej; przewodniczył NZS-owi Uniwersytetu Gdańskiego. Jesienią 1981 roku kierował strajkiem okupacyjnym na Uniwersytecie Gdańskim, następnie był aktywnym działaczem opozycji solidarnościowej. W 1983 r. współtworzył i został pierwszym prezesem Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych "Gdańsk", którą kierował do 1990 r. Firma ta stanowiła bastion gdańskiej opozycji, wspierała polityczną aktywność podziemnej Solidarności na Pomorzu i w innych regionach Polski. W roku 1987 wybrano Go prezesem konserwatywnego "Klubu Myśli Politycznej im. Lecha Bądkowskiego", skupiającego środowiska gdańskich konserwatystów i liberałów. W 1989 roku był współzałożycielem stowarzyszenia gospodarczego "Kongres Liberałów".
W 1990 roku został członkiem konserwatywnego ugrupowania "Koalicja Republikańska", przekształconego później w Partię Konserwatywną.

Od sierpnia 1990 r. do lipca 1996 r. był pierwszym niekomunistycznym wojewodą gdańskim (nominację otrzymał od Tadeusza Mazowieckiego). Odwołanie z funkcji wojewody gdańskiego (przez premiera Włodzimierza Cimoszewicza) w lipcu 1996 roku spowodowało szereg protestów przedstawicieli samorządów lokalnych, stoczniowców i innych grup zawodowych oraz mieszkańców Pomorza, kulminacją których był kilkutysięczny wiec pod gdańskim Dworem Artusa.

W wyborach parlamentarnych we wrześniu 1997 roku, kandydując z listy Akcji Wyborczej Solidarność jako przedstawiciel Gdańskich Komitetów Obywatelskich, uzyskał najlepszy wynik wyborczy w Polsce (125 tys. głosów). Sejm - bez głosu sprzeciwu - wybrał Go Marszałkiem Sejmu III kadencji. Powierzone stanowisko sprawował do końca kadencji.

19 stycznia 2001 roku wraz z Andrzejem Olechowskim i Donaldem Tuskiem powołał Platformę Obywatelską. W wyborach parlamentarnych 2001 Maciej Płażynski, startując z listy Platformy Obywatelskiej, uzyskał najlepszy indywidualny wynik w okręgu gdańskim. Maciej Płażyński został Przewodniczącym partii Platforma Obywatelska i Klubu Parlamentarnego PO. W 2002 roku był inicjatorem porozumienia PO i PiS, tworzącego koalicję PO-PiS na wybory samorządowego w 2002 r. W czerwcu 2003 roku zrezygnował z przewodniczenia Klubowi PO i partii, opuścił Platformę Obywatelską i do końca kadencji pozostał posłem niezależnym.

W wyborach parlamentarnych 23 września 2005 roku Maciej Płażyński wystartował jako niezależny kandydat na senatora, po raz kolejny udowadniając, że ma wielkie osobiste poparcie wyborców i nie potrzebuje wsparcia szyldem partyjnym. Zdobył ponad 150 tysięcy głosów, co było najlepszym wynikiem w okręgu gdańskim i jednym z najlepszych w całym kraju. Na pierwszym posiedzeniu izby wyższej parlamentu został wybrany Wicemarszałkiem Senatu VI kadencji. W wyborach parlamentarnych 21 października 2007 roku startował z listy PiS jako poseł niezrzeszony.

Od 11 maja 2008 roku do tragicznej śmierci 10 kwietnia 2010 r. był prezesem Stowarzyszenia "Wspólnota Polska".